Ochrona dóbr osobistych, w szczególności czci i dobrego imienia.

Granica dozwolonej krytyki i odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych w trakcie postępowań sądowych.

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 1978 r., sygn. I CR 254/78, dotyczył ochrony dóbr osobistych, w szczególności czci i dobrego imienia. W sprawie tej powód, Wiesław S., wniósł przeciwko pozwanemu, Eugeniuszowi M., powództwo o zakaz dalszego naruszania jego czci oraz nakaz umieszczenia w prasie ogłoszeń mających na celu usunięcie skutków dotychczasowych naruszeń, powołując się na art. 24 § 1 Kodeksu cywilnego.

Sąd Wojewódzki w Warszawie oddalił powództwo, jednak Sąd Najwyższy uchylił ten wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu Sąd Najwyższy podkreślił, że uczestnik postępowania sądowego nie może powoływać się na informacje z innej sprawy, które negatywnie charakteryzują przeciwnika, jeśli wie o ich nieprawdziwości. Może natomiast odwoływać się do niesprawdzonych danych potrzebnych do obrony, ale jest zobowiązany do ostrożnego formułowania swoich twierdzeń. Podanie takich informacji w drastycznej formie może zostać uznane za działanie bezprawne, co uzasadnia odpowiedzialność przewidzianą w art. 24 § 1 k.c.